Far Cry 4

Każda seria gier ma swoją legendę – dla serii Far Cry był to trójkąt szaleństwa, wolności i chaosu, który eksplodował w części trzeciej, dając nam kultowego Vasa i wyspę pełną obłędu. Wydawać by się mogło, że Far Cry 4 nie ma szans, by przebić ten sukces. A jednak… zrobił to inaczej – zamiast powtarzać schemat, zaprosił nas do innego świata. Mniej tropikalnego, bardziej górzystego. Mniej nieprzewidywalnego… ale za to przesiąkniętego religią, przemocą, polityką i lokalnymi legendami.

Dla fana serii i gier z otwartym światem Kyrat to coś więcej niż mapa – to miejsce, które żyje i oddycha. To górska kraina, gdzie każda przełęcz ma swoją historię, a każda wioska – swoją tragedię. To świat, który nie wybacza, ale i daje ogromną swobodę. Gdzie śmierć może spaść z nieba w postaci orła lub nadejść po cichu przez strzałę w kark.

Gdy pierwszy raz wsiadasz do helikoptera i widzisz horyzont zasłonięty przez Himalaje, wiesz, że to nie będzie zwykła strzelanka. To opowieść o wyborach – moralnych i brutalnych, o rebeliantach, tyranach, przeszłości, która cię ściga, i o przyszłości, którą możesz zbudować… lub zniszczyć.

Nie jesteś tu turystą. Jesteś synem tej ziemi. I choć broń w rękach masz pewną, to serce bije niepewnie, bo Far Cry 4 nieustannie zadaje pytanie: czy naprawdę wiesz, po co tu jesteś?

Fabuła – Ajay Ghale kontra król-szaleniec

Trafiamy do Kyratu jako Ajay Ghale, z pozoru zwykły chłopak z Zachodu, który przylatuje rozrzucić prochy matki. Brzmi jak spokojna wyprawa? Zapomnij. Pagan Min, różowy despota o manierach Jamesa Bonda i okrucieństwie Kuby Rozpruwacza, wita nas z takim rozmachem, że Quentin Tarantino biłby brawo.

Choć historia nie dorównuje klimatycznie Far Cry 3, to nadal serwuje nam moralne dylematy, wybory bez dobrych odpowiedzi i postacie, które albo się kocha, albo nienawidzi. No i Pagan Min – mniej obłąkany niż Vaas, ale bardziej… stylowy? I zaskakująco ludzki w finale.

Rozgrywka – zrób hałas albo zostań cieniem

Tu zaczyna się najlepsza część. Far Cry 4 to genialna piaskownica chaosu – pełna opcji, improwizacji i śmierci, która często przychodzi od tyłu, gdy gapisz się na widoki.

• Możesz podkładać miny, strzelać z kuszy, zjeżdżać na linie, podpalać krzaki i rzucać mięsem dla tygrysów.
• Możesz jeździć na słoniu i tratować posterunki. Nie żartuję – słonie to tutejsze czołgi.
• Możesz też grać w stylu Rambo albo niczym Sam Fisher. Gra nagradza oba podejścia.

Jednym słowem: wolność. Niczego nie narzuca, ale wszystko pozwala. To styl, którego od lat brakuje wielu grom z otwartym światem.

Świat Kyratu – piękno i brutalność

Kyrat to bohater sam w sobie. W przeciwieństwie do tropikalnej wyspy z „trójki”, tutaj mamy śnieżne szczyty, górskie doliny, buddyjskie świątynie, wioski, jaskinie i forteczne twierdze. Każda lokacja ma duszę, a Ubisoft Montreal odwalił kawał świetnej roboty, by świat wyglądał autentycznie i organicznie.

Ale to nie tylko turystyka. Na każdym kroku czyha natura i chaos – tygrysy, niedźwiedzie, wrogie patrole, helikoptery, partyzanci, a czasem też… głupia koza, która wpadnie ci pod kółka.

Uzbrojenie i rozwój – zrób to po swojemu

Broń to klasyczny Far Cry: arsenał rozbudowany, brutalny i modyfikowalny. Od rewolwerów i AK-47 po wyrzutnie rakiet, łuki i miotacze ognia. Wszystko można ulepszyć, wszystko można zdobyć „po cichu” lub z hukiem.

Drzewko umiejętności jest podzielone tematycznie i daje realne korzyści, a crafting – choć odgrzewany – nadal daje satysfakcję. Zbierasz skóry, robisz z nich torby. Chcesz większy plecak? Poluj na jadowite pantery. Motywacja? Jest. Nagroda? Też.

Co-op, tryb online i aktywności poboczne

Jednym z najciekawszych i najbardziej niedocenianych elementów Far Cry 4 jest tryb współpracy (co-op) oraz rozbudowana zawartość poboczna, która sprawia, że nawet po ukończeniu głównego wątku fabularnego chce się wracać do Kyratu – raz za razem.

Tryb kooperacji pozwala na zaproszenie drugiego gracza do swojego świata – i choć kampania główna jest zablokowana podczas gry w co-opie, to niemal cała reszta mapy staje się waszym wspólnym placem zabaw. Możecie razem:

• odbijać posterunki i forty, planując wszystko jak w taktycznym shooterze… albo rzucać się na wroga z granatnikiem i miotaczem ognia.
• polować na dzikie bestie, które w coopie bywają jeszcze groźniejsze, bo jeden błąd może oznaczać, że tygrys rzuca się na was z dwóch stron.
• przejąć wieże radiowe – klasyka, ale z kolegą to już nie tylko wspinaczka, lecz też wyścig: „kto pierwszy?”.
• eksplorować jaskinie, ruiny i niedostępne góry, często gubiąc się, śmiejąc i odkrywając ścieżki, które wcześniej umykały twojej uwadze.

Wszystko to działa zaskakująco dobrze – choć to nie pełnoprawna kampania co-op, to sandboxowy chaos z drugim graczem staje się jeszcze bardziej nieprzewidywalny i absurdalnie zabawny. Nic nie równa się widokowi kumpla przelatującego nad twoją głową na wingsuicie… prosto w paszczę niedźwiedzia.

Tryb PvP – dodatek, który ma potencjał (ale nie zawsze błyszczy)

PvP, czyli Battles of Kyrat, to asymetryczny tryb sieciowy, który stara się urozmaicić zabawę. Gracze zostają podzieleni na dwie frakcje: partyzantów (Rakshasa) i armii Króla Min. Jedni walczą z nowoczesną bronią, drudzy – z łukami i zdolnością przyzywania zwierząt.

Choć pomysł jest ambitny i potrafi dać sporo emocji, to:

• tryb cierpi na brak balansu i
• niezbyt dużą bazę aktywnych graczy (szczególnie po latach od premiery).

Jednak wciąż warto go sprawdzić – jeśli dopisze szczęście i trafisz na rozgrywkę, to może być naprawdę ciekawa odskocznia od singleplayera.

Aktywności poboczne – Kyrat nigdy nie śpi

To właśnie tutaj Far Cry 4 błyszczy najjaśniej. Mapa jest dosłownie napakowana aktywnościami, które mają sens, klimat i przyjemną mechanikę:

• Odbijanie posterunków i fortyfikacji – klasyczne, ale świetnie zaprojektowane. Każde miejsce możesz przejąć na wiele sposobów: po cichu, z powietrza, na słoniu albo z ciężarówki.
• Wieże radiowe – wspinaczka, która nie nudzi, bo każda wieża ma inny układ, a jej zdobycie to nowe bronie i fragmenty mapy.
• Polowania i wyzwania myśliwskie – zlecenia na unikalne bestie, wymagające konkretnych taktyk i broni. Idealne dla fanów eksploracji i craftingu.
• Misje Shangri-La – mistyczne, surrealistyczne wizje z przodkiem Ajaya i białym tygrysem u boku. Klimatyczne, inne niż reszta gry, i bardzo dopracowane audiowizualnie.
• Zadania poboczne z cywilami, najemnikami, przemytnikami i szamanami – często zabawne, dziwne lub niepokojące. Każde z nich rzuca inne światło na mieszkańców Kyratu i twoją rolę w tym konflikcie.
• Wyścigi, dostawy narkotyków, poszukiwania skarbów i dzienników – dodatki, które nie są nachalne, ale świetnie nadają się na „szybki wypad” w wolnym czasie.

Społeczność i edytor map (w wersji konsolowej/PC)

Jeśli grasz na PC lub konsolach, możesz również korzystać z edytora map i zawartości tworzonej przez innych graczy. Choć nie jest to tak rozwinięte jak np. w Far Cry 5, to i tak:

• znajdziesz ciekawe wyzwania,
• możesz tworzyć własne plansze i testować kreatywność,
• zabawa nie kończy się na tym, co stworzył Ubisoft.

Dźwięk i oprawa – immersja pełną gębą

Muzyka? Świetna. Dźwięki otoczenia? Rewelacja. Głosy postaci – szczególnie Pagan Mina – zagrane z wyczuciem i charyzmą. Gra ma duszę nie tylko w wizji, ale i w audio. Do dziś pamiętam, jak na słuchawkach słyszałem modlitwy mnichów w świątyniach lub śpiewy z radia partyzantów.

Wady? Są, ale nie psują całości

Nie wszystko jest idealne:

• Historia czasem rozmywa się wśród pobocznych aktywności.
• Sztuczna inteligencja potrafi być… nierówna (czasem genialna, czasem kretyńska).
• Niektóre misje „mistyczne” mogą męczyć graczy oczekujących tylko realistycznej strzelanki.

Ale to naprawdę drobiazgi przy tym, ile frajdy daje całość.

Podsumowanie

Far Cry 4 to tytuł, który nie tylko kontynuuje dziedzictwo swojej kultowej serii, ale też buduje wokół siebie coś więcej niż tylko strzelankę w otwartym świecie. Dla fana gier akcji i eksploracji to niemal kompletne doświadczenie, które daje wolność, intensywność i – co ważne – osobisty wybór, jak przeżyjesz swoją przygodę.

Kyrat, fikcyjna kraina u podnóża Himalajów, nie jest tylko tłem – to żyjący świat pełen kontrastów: brutalności i piękna, szaleństwa i duchowości, polityki i mitologii. Zarówno kampania fabularna, jak i każda aktywność poboczna tętni życiem, które aż chce się badać, rozwalać, podbijać i… po prostu w nim być.

Gra oferuje:

• wciągającą historię, gdzie moralność nie jest czarno-biała, a postacie – zwłaszcza Pagan Min – zostają z graczem na długo po napisach końcowych,
• sandbox pełen swobody, gdzie to ty decydujesz, czy lecisz wingsuitem nad dżunglą, czy polujesz z łuku na rzadkiego tygrysa,
• emocjonujący co-op, który nie tylko zwiększa chaos, ale też śmiech i adrenalinkę w grze z przyjacielem,
• oraz setki aktywności pobocznych, które nigdy nie wydają się zapychaczem – wręcz przeciwnie, często są bardziej wciągające niż główne misje.

Czy gra ma wady? Oczywiście – PvP nie do końca wykorzystuje swój potencjał, a fabularne wybory mogą pozostawiać niedosyt. Ale to nie przekreśla niezwykłej immersji i frajdy, jaką daje każda godzina spędzona w Kyracie.